ROSA CANTA E CUNTA
(Lillo Catania)

Stasira vaiu e curru cu lu ventu
a grapiri li porti di la storia.
Stasira vogliu dari p’un mumentu
la vita a lu passatu e a la memoria,
stasira cu la vampa di l’amuri
scavu na fossa, na fossa a lu duluri.
C’è chiù duluri, c’è chiù turmentu
ca gioia e amuri pi l’umanità
nun è lu chiantu ca cancia lu distinu
nun è lu scantu ca ferma lu caminu,
grapu li pugna, cuntu li dita
restu cu sugnu, scurru la vita.
Cantu e cuntu, cuntu e cantu
pi nun perdiri lu cuntu.
Nuddu binidicì lu me caminu
mancu la manu nica d’un parrinu
e vaiu ancora comu va lu ventu,
circari paci sulu p’un mumentu.
Voglio spaccari, spaccari li cieli
pi fari chioviri, chioviri amuri.
C’è cu t’inganna c’è cu cumanna
e cu ‘n silenziu mutu sinni sta,
è lu putiri ca ‘nforza li putenti
è lu silenziu c’ammazza l’innuccenti
grapu li pugna, cuntu li dita
restu cu sugnu scurru la vita
Cantu e cuntu, cuntu e cantu
pi nun perdiri lu cuntu.
Vinni a stu munnu quannu lu voscienza
si schifiava pi li strati strati,
tempi d’abusi di fami e di guerra
criscivu ‘nmmenzu di li malandati.
Lacrimi muti ni chiancivu, e quanti!
la me nnuccenza si la sparteru in tanti:
la malagenti, li priputenti
tanti, su tanti ni sta sucità
nun è l’amuri ca crisci ad ogni banna
ma lu favuri ca sparti cu cumanna
grapu li pugna, cuntu li dita,
restu cu sugnu, scurru la vita
Cantu e cuntu, cuntu e cantu
pi nun perdiri lu cuntu